بعید نیست که در سطرهای آخر قصّه...نتیجه های خوشایند ما به بار نیاید...

سالهای زندگی هرکسی

و زندگی خصوصی و اجتماعیش

همیشه با یه سری از نمادها و مکان ها و شخصیت ها گره میخوره

مثلن وقتی 5 سال دوره دبستان رو تو یه مدرسه میگذرونی

با دیدن ساختمون مدرسه تمام روزهای خوش کودکیت زنده میشن...

درسته که یه ساختمون یه مشت آجر و سنگ و سیمانه...

ولی تمام کودکی یه تعداد زیادی دختر بچه رو توی سالیان دراز توی دلش داشت...

و حالا اون بنا تخریب شده و جاش یه ساختمون باشکوه سبز شده و شده مدرسه پسرونه...

وقتی امروز از جلوی مدرسه هام رد میشدم ... محل دفن خاطراتَم رو به چشم میدیدم...

و این خیلی خیلی دردناک بود...

شاید دردناکترین نبود ولی یکی از دردناکترین اتفاقات بود...